Otlar, böcekler gibiydik bozkırda.
Acılarda gökyüzü kadardık.
Bizden geçerdi zamanın karanlığı,
Unutulmuş unutulmuş unutulmuş köylerdik.

Sonra sen geldin; nisanlar geldi.
Durdu o içimize akıttığımız kan.
Yenilendi gücümüz bembeyaz.
Köyler babası, halk babası,
Bize çalışmaya başladı tarlalar.

Komadı karanlığın ağaları,
Halk uyansın, ülke çiçeğe dursun.
Komadı aydınlıktan korkanlar.
Terledin, dayattın bizim için.
Hey Cılavuzlar, Kepirler, Hasanoğlanlar!

Adın bir destan şafağı işte,
Umudu, sevinci büyütüyor okullar.
Halk babası, köyler babası,
Ha desen horona kalkar dünyalar.
Sen Anadolusun, halksın, köylersin.