–Babam mı?
bu duvarın ötesinde
öksürdüğünü duydum
birisine bağırdı duydum
ikimizin arasında duvar
hep durdu

–Annem
sözcüğün içini kimler
şeker ile doldurdu
ben dönerdim çöllerde dönerdim
ağzım kum gözüm gece
annem çabucak uyurdu

ömrüm hep iki sesli
bağırıyor gecelerle gündüzler
namus namus namus
sus otur sus otur sus
babamın olmadığı yerde
annem babam oluyordu

kediler gibi uysal kızlar
bazen diken diken tüylerimiz
uzaktan hayran uzaktan
dışarıdaki yaşamları
hasretle kokluyor yüreğimiz

mutluyuz diyor annem
şükür koyuyor önce
her ailede bir tane olurmuş
özürlü doğurduğundan utanarak
sesini alçaltıyor iyice
'yazmadığı zaman sakin
yazmadığı zaman ıssız
şer topluyor şiire'

yıkılmaz duvar
dökülür her gün
annem babam yüzüme