Birkaç yıl önce Elkhart, Kansas’ta iki kardeş bir okulda çalışıyorlardı. Her sabah sınıftaki sobayı yakmak onların göreviydi. Soğuk bir günün sabahı, kardeşler sobayı temizlediler ve odunla doldurdular. Birisi bir şişe gazı odunların üstüne döktü ve ateşe verdi. Öyle büyük bir patlama oldu ki, eski bina sallandı. Patlama sırasında büyük kardeş öldü, ötekinin de bacakları kötü bir biçimde yandı. Daha sonra, şişeye yanlışlıkla benzin doldurulduğu ortaya çıktı.
Yaralanan çocuğu tedavi eden doktor, çocuğun bacaklarını kesmenin daha iyi olacağını söyledi. Anne ve babası yıkılmıştı. Zaten bir oğullarını yitirmişlerdi, şimdi de öteki oğulları bacaklarını kaybedecekti. Ama her ikisi de inançlarını kaybetmemişlerdi. Doktora kesme işlemini ertelemesini rica ettiler. Doktor kabul etti. Çocuğun anne ve babası çocuklarının bacaklarının iyileşmesi için dua ediyor ve her gün doktordan kesmeyi bir gün daha ertelemesini istiyorlardı.
Bu, iki ay sürdü. Doktorla hergün tartışıyorlardı. Bu arada çocuklarını bir gün tekrar yürüyebileceğine inandırıyorlardı. Çocuğun bacakları kesilmedi ama sargılar açıldığında, sağ bacağının diğerinden daha kısa olduğu ortaya çıktı. Sol ayağındaki parmaklarda neredeyse yoktu ama çocuk yine de kararlıydı. Acılar içinde kıvranmasına karşın, hergün egzersiz yaptı ve sonunda bir iki adım atmayı başardı. Bu genç adam, daha sonra koltuk değneklerinden kurtuldu ve yürümeye sonra da koşmaya başladı.
Genç adam koştu ve koştu. Neredeyse kesilmek üzere olan bacaklar ona bir dünya rekoru bile kazandırdı.
Bu genç adam Glenn Cunningham’dı. “Dünyanın en hızlı insanı” olarak tanınan gence Madison Square Garden’da yüzyılın sporcusu unvanı verildi.

Yüreğinin ve iradenin gücünü son damlasına dek kullanırsan
başarı kaçınılmaz sonuçtur.