Yüzümde azalan neAzalan değil eskiyen belki deBir soru işareti mi yoksaBiten bir günün alacasının yansıması mı alnındaKanayan bir sevda sureti miSabahın ikonunun solan yaldızındaEskiyen yitmiyor sanırım acı onda Yüzüm ki her zaman bir kentin haritasıdırBelki de ondan yalnızlığın boşluğa dönüşmesiŞimdi labirentler arasındaArada bir sevinç sarsan…

Köşeyi dönünce mosmor bir ağaçYüzün senin Taşlardan evlerden sıkıldığım yerlerde birden o denizYüzün senin Karanlığın dönüştüğü güneşlerYüzün senin Sıcak otsuz kumlarda ansızın bir çiçekYüzün senin Dökülen sıvasında birden o eski evlerinYüzün senin Kim demiş eskir o yüzler korkulan alışkanlıklarlaYeni bir yüz getirir akşamıma korkularVe yüzün…

TURGAY GÖNENÇ (1939-…) Tokat?ta doğdu. Siyasal Bilgiler Fakültesi?ni bitirdi. Bir süre İzmir?de İstatistik Bölge Müdürü olarak çalıştı. Oradan ayrılarak yaşamını öğretmenlikle sürdürmeye başladı.Sanat ve eleştiri yazıları, sanat üzerine günlükler yazdı; bunlar bir kitapta toplandı. 1984 Natıroğlu Yazın Ödülü?nde birincilik kazandı.İlk öğrenimini İzmir'de, orta öğrenimini İstanbul…

Bembeyaz bir örtünün çok uzak bir ucundanUzanırken gövdem sana dipdiri,Sınırsız bir denizin göğunu hiç durmadanUçuşuyla kanatan bir kırlangıç gibiydi. Ansıdıkça gövdemin o yaşlı erkeğini,Yorgun bir anı kalar bende sevişme izi… Üşüyüp ürperdikçe yalnızlık sularında,Çekerdi yüzün beni kumsalına gövdenin;Sürgün verir, kök salar severken seni elim. Ansıdıkça…

Anıyorum seni. Eskil bir fresk işler gibi boşluğa. Günü ilk ışığında beliren güllerinO düşsel ve gerçek karışımı kokusundaŞiirler ve şairlerle çizerim yüzünüBir yazın tarihini oluşturan sulara.Nasıl seslenir bilirsin dalgın bir yolcuyaSarmaşıklar arasından o mor gramafon çiçekleriSesin morun beyaz çizgilerde açısındaVe bilsen nasıl özlerim o durmadan…

önce bıyık aralarına gizlediyarım kalan gülüşünü sonra sararmış bir gülüözenle çıkarıp kitap sayfalarındanyakasına taktı doğrusu delikanlı adamdıbaşka türlü ağlayamazdı