Yine birlikte toplamışlardıOn gün evvel bu hoş çiçeklerdenSeni ey mevt! Kim hatırlardıO bahar hayatı süslerken? Şimdi yalnız, önünde boşluklarDüşünür hep o ayrılık demini…Pek bunaldıkça aldatır, oyalarBu çiçeklerle reng-i matemini.

Koca, pürfeyz bir gülistandanTopu bir gülceğiz koparmışsınOlmasın bunda bir kinaye sakın? Ne demek sanki? Gonce-i hüsnünTopu bir kerecik mi şemm edilir?Güzelim bir çiçekle yaz mı gelir?

İşte, der, insanoğlunun geçmiş hayatı bu.Ve başlar bize maval okumaya.Ninniler uydurup uyutur bizidedelerimizin derin boşluklar içinde, uzun,zifiri karanlık hayatından.Gösterir bize evvel zamanı,tek doğru, en güzel örnek, der.Bakarsın gelecek günlerin farkı yok geçen geceden.Senin tarih dediğin işte budur,alnında altı bin yıllık buruşuklarve bir o kadar da…

Kalbinde her dakika şu ulvi tahassürünminkar-ı âteşinini duy, dâima düşün: Onlar niçin semâda, niçin ben çukurdayım?Gülsün neden cihan bana, ben yalnız ağlayım?.. Yükselmek âsümâna ve gülmek, ne tatlı şey!..Bir gün şu hastalıklı vatan canlanırsa… Ey müştâk-ı feyz u nûr olan âti-i milletinmeçhul elektrikçisi, aktâr-ı fikretin…

Küçük, muttarit, muhteriz darbelerKafeslerde, camlarda pür ihtizaz;Olur dembedem nevha-ger, nağme-sazKafeslerde, camlarda pür ihtizaz;Küçük, muttarid, muhteriz darbeler… Sokaklarda seylabeler ağlaşır, Ufuk yaklaşır… yaklaşır… yaklaşır; Bulutlar karardıkça zerrata birAğır, muhtazır dalgalanmak gelir; Bürür bir soğuk gölge etrafı hep,Nümayan olur gündüzün nısf-ı şeb. Söner şimdi, manzur olurken deminHeyulası…

Bu sofracık, efendiler, -ki iltikama muntazırHuzurunuzda titriyor -şu milletin hayatıdır;Şu milletin ki mustarip, şu milletin ki muhtazır!Fakat sakın çekinmeyin, yiyin, yutun hapır hapır…Yiyin efendiler, yiyin; bu hân-ı iştiha sizin;Doyunca, tıksırınca, çatlayıncaya kadar yiyin Efendiler, pek açsınız, bu çehrenizde bellidir;Yiyin, yemezseniz bugün yarın kalır mı, kim…

Bu memlekette de bir gün sabah olursa, Haluk,Eğer bu memleketin sislenen şu nasiye-iMukadderatı kavi bir elin kavi, muhyiBir ihtizaz-ı temasıyle silkinip, şu donuk, Şu paslı çehre-i millet biraz gülerse… –O gün Ben ölmemiş bile olsam, hayata pek ölgünBir irtibatım olur şüphesiz; –o gün benden Ümidi…

-Bugün açız yine evlatlarım, diyordu peder, Bugün açız yine; lâkin yarın, ümid ederim, Sular biraz daha sakinleşir… Ne çare, kader! – Hayır, sular ne kadar coşkun olsa ben giderim Diyordu oğlu, yarın sen biraz ninemle otur:Zavallıcık yine kaç gündür işte hasta… – Olur; Biraz da…

24 Aralık 1867'de İstanbul'da doğdu, 19 Ağustos 1915'te İstanbul'da öldü.Aksaray?daki Mahmudiye Valide Rüştiyesi?nde öğrenimine başlayan Tevfik Fikret, Galatasaray Sultanisi?nden mezun oldu (1888). Galatasaray Lisesi'nde devrin önemli edebiyatçılarından Recaizade Mahmut Ekrem ve Muallim Naci'nin öğrencisi oldu. Şiir yazmaya lise yıllarında başladı. Çeşitli memuriyet görevlerinden sonra 1892?de…

Karıncayı tanırsınızMinimini bir hayvandırFakat gayet çalışkandırGayet tutumludur, yalnızPek hodgamdır, bu bir kusur:Hodgm olan zalim olur. Bir gün ağustos böceğiTembel tembel ötüp durmakNeticesi aç kalarakKarıncadan göreceğiBürudete bakmaz, giderBir lokma şey rica ederDer ki: – Acıyınız bizeColuk çocuk evde açızIanenize muhtacız.Karınca bir yüreksizeLayık huşunetle sorar:– Aç mısınız?…

Bir yaratıcı güç var, ulu ve akpak,kutsal ve yüce, ona vicdanla inandım. Yeryüzü vatanım, insansoyu milletimdir benim,ancak böyle düşünenin insan olacağına inandım. Şeytan da biziz cin de, ne şeytan ne melek var;dünya dönecek cennete insanla, inandım. Yaradılışta evrim hep var, hep olmuş, hep olacak,ben buna…

Küçük asker, silah eldeKahramanca ilerliyorKarşısında bütün belde“Kahramanım, yaşa!” diyor… Küçük asker, küçük asker! Vatan senden hizmet ister. Vatan için çeker emekHerkes; bu borcu herkesin.Vatan demek ninen demek,Sen nineni sevmez misin?.. Küçük asker, küçük asker! Vatan senden şefkat ister. Vatan senden hayat umar,Sen yaşarsan o canlanır;Vatan…

Sarmış yine âfâkını bir dûd-ı munannid,Bir zulmet-i beyzâ ki peyâpey mütezâyid.Tazyîkının altında silinmiş gibi eşbâh,Bir tozlu kesâfetten ibâret bütün elvâh;Bir tozlu ve heybetli kesâfet ki nazarlarDikkatle nüfûz eyleyemez gavrine, korkar!Lâkin sana lâyık bu derin sürte-i muzlim,Lâyık bu tesettür sana, ey sahn-ı mezâlim!Ey sahn-ı mezâlim?Evet, ey…

Kuşlar uçar,Ben koşarım.”Onların kanatları var,Benim kanadım kollarım.Kuşlar kanadını çırpar,Ben de kolumu sallarım.Uçun kuşlar, uçun kuşlar,Hepinizle yarışım var.

Baban diyor ki: “Meserret çocukların, yalnızÇocukların payıdır! Ey güzel çocuk, dinle;Fakat sevincinleNeler düşündürüyorsun, bilir misin?…Babasız,Ümitsiz, ne kadar yavrucakların şimdiSıyâh-ı mateme benzer terane-î îdi! Çıkar o süsleri artık, sevindiğin yetişir;Çıkar, biraz da şu öksüz giyinsin, eğlensin;Biraz güzellensin Şu ru-yı zerd-i sefalet…Evet meserrettirÇocukların payı; lakin sevincinleSevinmiyor şu…