Güneşli bir günde Masmavi göreceğiz Karadeniz'i Balkaya'dan Kapuz' a kadar, Karış karış biliriz bu şehri; EKİ' nin çiçekli bahçeleri, Rıhtıma kömür taşıyan vagonlarıyla; Paydos saatlerinde yollara dökülen, Soluk benizli insanlarıyla. Siyah akar Zonguldağın deresi Yüz karası değil, kömür karası Böyle kazanılır ekmek parası…

GaribimNe bir güzel varAvutacak gönlümüBu şehirde,Ne de tanıdık bir çehre;Bir tren sesiDuymaya göreyimİki gözüm iki çeşme.

Şimdi kılıksızım, fakatborçlarımı ödedikten sonraihtimal bir kat da yeni esvabım olacakve ihtimal senyine beni sevmeyeceksin.bununla beraber pazar akşamlarısizin mahalleden geçerken,süslenmiş olarak,zannediyor musun ki ben de sanaşimdiki kadar kıymet vereceğim ?

Ah aydınlıklardan uzaktayımKafamda o dağılmayan sükûn.Ölmedim lâkin, yaşamaktayımDinle bak: vurmada nabzı ruhun. Yarasalar duyurmada banaKanatlarının ihtizazını.Şimdi hep korkular benden yanaBekliyor sular, açmış ağzını. Ah aydınlıklardan uzaktayımKafamda dağılmayan sükûn.Ölmedim lâkin, yaşamaktayımDinle bak vurmada nabzı ruhun. Siyah ufukların arkasındaSeslerle çiçeklenmede baharVe muhayyilemin havasındaEn güzel zamanın renkleri var….

İstanbul'dan ayva da gelir, nar gelir,Döndüm baktım, bir edalı yar gelirGelir desen dar gelirGünaşırı alacaklılar gelir.Anam anam,Dayanamam,bu iş bana zor gelir.

Orhan Veli KANIK (1914 – 1950) 13 Nisan 1914'de İstanbul'da doğdu. Çocukluğu İstanbul'un Cihangir ve Beykoz semtlerinde geçti. Galatasaray'da başladığı öğrenimini, babasının atandığı Ankara'da, Gazi İlkokulu ve Ankara Erkek Lisesi'nde sürdürdü. Lise sıralarında Oktay Rifat ve Melih Cevdet'le arkadaş oldu, “Sesimiz” adlı dergiyi hazırladı ve…

Annemi ölmüş gördüm rüyamda.Ağlayarak uyanışımHatırlattı bana, bir bayram sabahıGökyüzüne kaçırdığım balonuma bakıpAğlayışımı.

Küçüktüm,küçücüktüm,Oltayı attım denize;Üşüşüverdi balıklar,Denizi gördüm. Bir uçurtma yaptım,telli duvaklı;Kuyruğu ebemkuşağı renginde;Bir salıverdim gökyüzüne;Gökyüzünü gördüm. Büyüdüm işsiz kaldım,aç kaldım;Para kazanmak gerekti;Girdim insanların içine,İnsanları gördüm. Ne yardan geçerim, ne serden;Ne denizlerden, ne gökyüzünden ama…Bırakmıyor son gördüğüm,Bırakmıyor geçim derdi. Oymuş,diyorum,zavallı şairinGörüp göreceği.

Sevdiğim insanlaraKızabilirdim,Eğer sevmek banaMahzun durmayıÖğretmeseydi.

Kımıldanır mahallemin daralan ruhuBasma perdelerimde gün batarkenAtıp saatler süren uykusunuOdama uzanır akasyam penceredenKırmızı uzak damlarda bir serinlemeUyanır gündüz uykusundan evlerKapılarda işleri ellerindeKadınlar giyinip kocalarını beklerİyi insanların ruhudur yakınlaşırTakunya sesleri gelir evlerdenYalnız bu dem rahat bir dünya taşırBin mihnet dolu kafasında yorgun bedenHer şeyin geliş saatidir…

Bir okla yaralı kalbim,Boyacının sandığında;Güvercinim kâğıt helvasında;Sevgilim kayığın burnunda;Yarısı balık,Yarısı insan;İn miyim?Cin miyim?Ben neyim?

I Damlara bakan penceresindenLiman görünürdüVe kilise çanlarıDurmadan çalardı, bütün gün.Tren sesi duyulurdu, yatağındanArada birVe geceleri.Bir de kız sevmeye başlamıştıKarşı apartmanda.Böyle olduğu haldeBu şehri bırakıpBaşka şehre gitti. II Şimdi kavak ağaçları görünüyor,Penceresinden,Kanal boyunca.Gündüzleri yağmur yağıyor;Ay doğuyor geceleriVe pazar kuruluyor, karşı meydanda.Onunsa daima;Yol mu, para mı, mektup…

Harbe giden sarı saçlı çocuk!Gene böyle güzel dön;Dudaklarında deniz kokusu,Kirpiklerinde tuz;Harbe giden sarı saçlı çocuk!

Akşamla bak yine gül rengi buhurdanBin bir hülyaya açık penceremin camında.Sükut örüp bu sıcak sonbahar akşamındaBir alem doğdu yine giden günün ardından. Sardı o her akşamki sessizlik yokuşları,Bir alem doğdu yine giden günle beraber;Geldi medar ellerinden beklediğim haber“Başcıvıltıya canevimin kuşları.” Gördüm giden günün ardından sulara…

Gözlerim,Gözlerim nerde? Şeytan aldı, götürdü;Satamadan getirdi. Gözlerim,Gözlerim nerde?

Dili çözülüyor gecelerin..Gölgeler kaçışıyor derineAlıp sihrini bilmecelerin:Gün doğuyor şehrin üzerine. Korkarak saklanıyor bacalar,Gün doğuyor şehrin üzerine;Dalıyorlar günün gözlerineGözleri uykulu atmacalar. Sallıyarak dallarını kavakYükseliyor her günkü yerine,Gün doğuyor şehrin üzerineMavi bir ışıkla ağararak. Gün doğuyor şehrin üzerine,Renk renk hacimle doluyor her yer.Bakıyor dağınık yüzlü evlerHala yanan…

sokakta giderken,kendi kendimegülümsediğimin farkına vardığım anlardainsanların beni deli zannedeceğini düşünüpgülümsüyorum…

Handan,hamamdan geçtikGün ışığındaki hissemize razıydıkSaadetinden geçtikÜmidine razıydıkHiçbirini bulamadıkKendimize hüzünler icadettikAvunamadıkYoksa biz…Biz bu dünyadan değil miydik?

Elifbamın yapraklarındaGemilerim, yelkenli gemilerim.Giderler yamyamların memleketlerineGemilerim, yan yata yata;Gemilerim, kurşunkalemiyle çizilmiş;Gemilerim, kırmızı bayraklı.Elifbamın yapraklarındaKız Kulesi,Gemilerim.

Bilmezler yalnız yaşamayanlar,Nasıl korku verir sessizlik insana;İnsan nasıl konuşur kendisiyle;Nasıl koşar aynalara,Bir cana hasret,Bilmezler.