1915 yılında Şam'da (Suriye) doğdu, 5 Kasım 2002 tarihinde İstanbul'da yaşama veda etti. İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesini bitirdi. Avukatlık yaptı. 1940'lı yıllarda Yücel dergisi çevresindeki şairler arasında yer aldı, Yücel şairi olarak tanındı. Erenus'un asıl kişiliği 60'lı ve 70'li yıllardaki şiirleriyle belirginlik kazanarak yeni bir…

Geceleri yıldızlar örter üstünüBilirsin de yine üşürsün.Kaçışır boşluğa bu korkak sözcüklerKan ter içinde.Susar düşünürsün.Boşuna mı sana bu sevda yaşamdaBu yürekBu insan onuru.Gölgelerimiz makaslanmışsa yollardaSilkele bi kez kendiniAt üstündeki kurumuş kalmışlarıYaprakları yeniden güneşeTut renkleri ellerinden.Ha şöyle.

Sıraselvilere yeni dikilenBeşyıldızlı otelin koca kapısına'Push it' diye yazmışlar Elin amerikanıİt'e puş derOysa bizde puştİki okka gazaKoca dünyayı çocuklarıylaÖlüme satan it'e derler

Kuzguncukta nenemin eviNazarlığı yumurtadan çiçeklerTelaş toplardı nenemin elleriŞeftali yemiş kardeşimAğzı pembe bulaşıkBen daha oynayacağım derdi. Bazen insanın aklına gelmiyor değilHani gidip de şöyleGül fesliğen olup dönmek diyorumYok öyle yağma şeyGüzelim umutlar içindeyim bu dünyadaYaşayacağım diyorum.

Taş kodum taş üstüne Yedirmedim özüme bu çileyi Durdum da düşünemedim Kimlerdi bu eşkıyanın kendileri Yorulmazlar mıydı bu yağmada Bıkmazlar mıydı Hele utanmazlar mıydı hiç. Nerdeeee.. Oysa ki Gökteki o cins yıldızlar gibi Ölümleri çoktan çıktı yola Ve de hâlâ Yaşar görürler bu efendiler kendilerini.

Gergefte kırmızı bir gül gibiyizUmutlu ve keyifliOnurluyuz bu kavgamızdaÖyle bir güç taşıyoruz kiKime ne zaman nerede demedenİşte buradayız.Bir çelik ki bu zincirin halkalarıBilek bilek korkusuzYılmayan bu yürek güzelliğindeBöyle elele.

Üç el yamanmıştı geceye sivriKorkunun ötesinde ateş yakmıştı çocukKimse bir şey diyemedi Önce bir yerinden başladıKocaman kara kırmızı morKımıldadı deli taşlar, denizler bitti Çıldırıyordu yağmursuz toprakKaynadı ağaçlar kuşlar bulutlarDoğa yarattıklarını yedi Sustu insansız dağ taş yorgunDelinmiş göklerde yıldızlar yerlerine dönüyorlardıİşte bu upuzun sersemlikteÇatladı bir küçük…

Eşref saati hayra doluBir cömert günün ortasındaDönüp de yaşar mısın deselerUzayası şu güdük ömrünüVe verseler elime anahtarlarınıTüm geçmiş günleriminİstemem derim. Kalsın eksiğinde o kullanılmış günlerBir su damlası telaşındaElini öptüğüm ilk sevgilimDüşlerimle oynaşan o haşarı renklerVe Şükriye anamın ölümü ile yalnayakEskişehir istasyon yolu..İstemem derimİstemem. Kalsın eksiğinde…

Ölmek istemiyorum diyordu içinden.İri taşlı kirli bir duvar önündeFazla bekletilmedenİki beyaz bulut geçtiVe iki beyaz kelebekMavi bir diken üstündeSevişemeden uçtular. Her şey ortada soğuktuVe güneşSabahları bilerek dikine çıkıyordu. Biz bütün bu olanlarıAnlaşılmaz bir uzaktan seyrettikKapılarımız inadına üzerlerimize çiviliydi.Korkak sokaklarda sarı ışıklarGeceler boyu çekinmeden umutları yedi.Bilinen…

Muteber bir dünya vatandaşı olaraktanBulutlara dayayıp merdiveniElimdeki şu posta güvercininiSalacağım gökyüzüneAllah Lillâh aşkınaİ n s a n a ş k ı n aTopunuzu ihbar edeceğimNe hale getirdiniz şu dünyayı be

Bir söğüt dalının yeşilini getirdim sanaÜstünde kelebeğin mavisiDurma işte öyleNiye geldin diye sormaBir nar ağacı gibiyim tepeden tırnağaGeldim bu söz dinlemez sevgiyle böyle.

Bu bağışlanmak isteği deNerden çıktı şimdiCam gerisinde bir başınaŞu kumrunun gözleriYeşille karmakarışıkBir türlü anlayamıyorum Bu bağışlanmak isteği deNerden çıktı şimdiBir ömür boyuBirbirimizi görmediğimizBu güzel başımVe sanki bir inadaYürütüp getirdiğim bu ayaklarVe nedense her sarhoşluğumdaBakıp da özür dilediğim bu ellerimBugün benden ayrı ve uzakVe güzel güneşe…

Sen karanlıkta hiç türkü söyledin miTürkü söyledin mi hiç karanlığaHiç yemin ettin mi gönüldenKatıldın mı bir inancaYürek dolusu binlerleHiç sevdin mi haSevdin mi?Hadi be.

Üstümüzde bu şaşkın bulutlarKüskün bir telâşın peşindeNereye gidiyorlarVe de bu günler neyi getiriyor böyleVe de niçin götürmüyorlar getirdikleriniBıktıramazsınız bizleri günlerimizdenUmutlarımız çocuklarımızın gözlerine emanetVe de içimizdeki bu tosun sevgiYağma yokYedirmeyiz kimseye.

Bir uzun öykü biterYorulur kişileriGirer derede yıkanır Yollar inatçıdırKeçiler ağaçlara tırmanırDöner döner de bir Temmuz günüBöceklerle bir köşede tükenir Çalkanır güçlü denizlerBütün o delilikler üstüneDevrilir devrilir deVarır bir çöplükte yorulurYurdum benimTaşım toprağımGöğüm ağacımÇiçekli dikine dikine yamacımGelir gelir deKötü bir güne dayanır O öykü öyle bitmezYorulmaz…

Bir gök var üstümüzdeYıldızlar bir ipte diziBizi gözetleyen varsa yukardaNeyimiz var ki gizliİşte insanlar sokaklardaKimimiz aç, kimimiz dertliGülenlerimiz varsa meydanlardaDeli  

İnanmak gerekir güne Bütün dertleriyle dün Durmayın çaba getirin güne İnsanlar güzeldir İnsanlar iyidir İnsanlar güçlüdür İnanmak gerekir güne. Kocaman bir yürek taşıdım getirdim Bütün umacılardan korkusuz Gelincikler der güzel Sınırlardan üste Tüm bayraklardan renkli Yaşamın temel direği İnanmak gerekir güne. Gelincikler toprakta gelindin İnsanın…

Çocuklar Ağlamasın Hiç ağlamasın Güneşte yunmuş bir damla su. Ama siz ağlayın payınıza düşeni Bilerek, ederek Ve de hiç hak geçirmeden Şu perişan rahatlığınıza Ne hale getirdiğiniz bu dünyaya Namusluca, utanarak ağlayın Ama çocuklar ağlamasın Hiç ağlamasın