yeryüzünün en ağır işçisiyimgözyaşı taşıyorum yanakta güne varmak içinalnını siliyorum terleyen gecenin bomboş dünyaya boşluğumu işliyorumelinden tutuyorum kırılan ışığın yeryüzünün en ağır işçisiyimkarıncadan öğreniyorum ekmek taşımasını eve başkasında durdukça taşmasınıyaşamdan ölüm yapmasını kendine kimsenin tutmadığı ellerimdenkaç kuş besleniyor günde yeryüzünün en ağır işçisiyimiki insanın öpüşmesi…

korkma sev beniat kestanelerinin kırılma sesiyle büyüdümmuhafazalıyım acıyaaldanma pekmezin rengine ban kendinebana bana büyüdüm ben kendime geri dönüyor kilidimde her anahtarbiri otursun diye oymuştum gövdemikorkma sev beni hızar seslerinin dibinde orman oldumsiyah beyaz fotoğraftan çıkardımbu renkli hayatı şimşek çakımından daha çok şeykibrit çakımı banaalevi var…

bir örümcek ağına bir ipek kozasınaörüyorum kendimi her akşam bir file kalpağrısıyla dönüyorum eve her sabah elimde ekmek poşetikendini yiyip de bitiremeyen insan telvesi her gün doğuyor ben batıyorumtaş karıyor taşikardi yüreğim ben oturunca yeryüzünekalkıyor taşlar bir koli yumurta çift sarılıhadi kırıklarımızı değiştirelim diyor güzden…

yere yatak yapmış yapraklarsevişiyoruz sonbaharıçıt yok sessizıslığıyla boğan rüzgarlarbiz öpüşürken yer değiştirmeyi bırakmış bulutlaro kadar durmuşuz kibirbirimizde ya akarsam diyedüşünüyor nehir seni içerkenkanat dahi çırpmıyorkuşlar ölüm dahi dokunmuyorey su Şiiri Özlüyorum / 2010

yanakların büyüttü göz yaşımıomuz başın sildi alnımdaki yanlışısera ılımanı aklıma sara yaratılışın bakışlarının gevreğinden kırdımküstü tüm ekmekler sesinin gevreğimden kırdımmakam değiştirdi mevsimler gemilerini karaya sularını yarayabağışlamış limanım çekerken ay gövdesini denizdenbir ürperti kaldıve geçmedive geçmedi Gam Kuşağı / Şiirden 2008