O kadar şaşkın var ki içimdeHer vitrinin önünde bir başkası sendelerBiri tutar elimden kapıya doğru,Diğeri paçamdan çekip başka yere sürükler.O kadar insan varki içimdeHerhangi bir kimseyle tanıdık çıkıverir,Biri edinir bunca beyhudelikte düşman,Diğeri gider yeni bir ahbapla gelirO kadar hayvan varki içimdeHer kadının gözüne bir başkası…

Yıldızlar görse bendeki güzelliğinibirer birer düşerler içimdeki denizeaydınlanırım o kadar aydınlanırım kibana gelirsin. Bahar anlarsa duyduğum üzüntüyübütün dallarını uzatır kalbime doğruçiçeklenirim o kadar çiçeklenirim kibana gelirsin. Din duyarsa ettiğim ibadetleribütün mihraplarıyla çevrilir banabüyürüm o kadar büyürüm kibana gelirsin. İçimde bir kere görsen güzelliğinigarkolursun nurdan bir…

Bir ben beni bilirim, bir de beni yaratan,Bir ben bana lazımım bir de benimle yatan,Varlığımı ortaya varlık olarak atan,Bir tesadüf tanırım bir de ne olduğumu. Bu denizler, bu gökler ve bütün bir kainat,Bu şarkılar, bu hisler ve bu kısacık hayat,Şuurumda renklerin sırıtışıdır heyhat!Ben bir neş?e…

Lacivert bir denize benzer gözleri vardı;Bakışları sessiz bir gece kadar alıcı,Ruhunun süzgecinden ruhumu anlayıcı,Engin… sonsuz bir mana bende beni arası Lacivert gözler derin, hassas bir keman sesi,Lacivert gözleri benim içimde bir lisandır.Denizler kadar sonsuz genişliğin akisi,?Lacivert gözlü Allah? çürüyen bir insandır.

Haziran üstümüzde dal dalmoda çevremizde renk renkİstanbul bin dokuz yüz elli beşindeçimenler altımızda sık sıkbulutlar üstümüzde seyrek eteklerin moda yelkenlerindeelin omzumda sıcakbelin kolumda incegözün gözümde ürkek ışık gölge bir oyunçıçek yaprak allı morluhaziran üstümüzde dal dalsaçların yüzümde tek tek bir kuş bir kanat tenimizdebir rüzgar…

Uyanır seccadeler üstünde din,Aklın endişeleri yayılır şehre,İnsan kastle, güneş vakitle temas ederTaşa, toprağa..herşeye!.. Serinlik bir ihtiyardır ki şehrin üstündeGerinir sabahla beraber;Kurtarır gecenin karanlığındanİnsanı, hayata davet eder. Şarkın çekilen perdeleri içindenUzanır devamın eli zamana,Korkusu, düşüncesi, endişesi..insanınToplanır sığar bir ana. Açılan kapılardan fırlar dışarıGünlük meselesi insanlığın;Çırpınan bir…

hiç yolunuz ormana düştü mügözgöre küçük bir adambüyük bir ağaçla döğüştü müağaç büyüktü ama tekadam küçüktü ama çok dedelerinin dedeleriyle gelmiş utanmadanelinde balta sırtında nacakdedelerinin dedeleriyle gelmiş arlanmadankolunda bıçkı belinde ipdedelerinin dedeleriyle gelmiş sıkılmadandengisiz bir boy ölçüşmeydi bu ağaç büyüktü ama tekadam küçüktü ama çok

Küçük bir kız gördümdü çok eskidenAnnesinin dizi dibinde,Bir de incir dikdiydim hasta iken,Üç yapraklı mı, dört yapraklı mı ne. Küçük kız da büyüdü o incir de,Ama yüreğimin erinci nerde? Romeo yu onca kaygılandıranO kuş seslerini düşünürüm deSabaha karşı bir korudanTarla kuşu muydu, bülbül mü diye,…

1914 yılında. Bursa?da doğdu. 1974?te İstanbul?da yaşamını yitirdi. Lise ögrenimini Bursa?da tamamladı. Istanbul?a yerlesti. Çesitli gazetelerde sekreterlik, yazi isleri müdürlügü yapti. Yeni Insan dergisini çıkardı. Necip Fazil-Daglarca çizgisinde özgün bir sair. Esyanin ilginç ayrintilarini gözlemleyisiyle maddeci diye nitelenebilecek siiri, genel havasiyla mistik, felsefi özellikler tasiyor….

Bu gürül gürül otların başındaAğacın gölgesine deydi değecekTam şeftalinin kokusu başlarkenÖpüşmeye kıl kadar bitişikAkarsuyun burnunun dibinde Bu zulüm, bu haksızlık, bu işkence

Mavi bir elbiseyle gelmiştin, gökyüzü maviydi..Getirdiğin rüzgarla ev kokuyordun..Kolun koluma değiyordu, omzun omzuma..Mendilin maviydi, gökyüzü maviydi.. Bin dokuz yüz kırk iki baharıydıBahçeli pencereler önünde geziyorduk,Gözlerimiz buluşuyordu, ürperiyordumGökyüzü maviydi, mendilin maviydi Sıcak nefesin yüzüme değiyordu“Evlenebilir miyiz” diye sormuştum,Yürüyüşün değişmiş, yüzün penbeleşmişti;Mavi elbiseler içindeydin, gökyüzü maviydi. Elini…

Gece ormanda bir şey değişmezAklın lambaları altındaAncak gözün keyfi değişirGündüz aydınlığında Ağaçlar insan eti yemezAkıl vücudun yardımındaGece ormana iner inmezVücutla akıl arasında Vücutla akıl arasındaGece ormana iner inmezAğaçlar ortasındaBir şey ki akıl ermez Ağaçlar insan eti yemezGündüz gece yarısındaBir korku akıl ermezVücutla orman arasında

İşitmek istediğini bir sağırınSezdi havamızdan geçen şarkıDuyuramadı sesini, bu sağıraEridi, gitti! Yürümek hasretini bir kötürümünHissetti koltuk değnekleri,Kaldıramadı yatağından hastasınıÇürüdü, gitti! Körün görmek arzusunu duyduBahçenin kenarında bir çiçekGösteremedi yapraklarının renginiDağıldı gitti! Ve duydu bir açın yemek ihtiyacınıBuğday tarlasındaki başakUtandı büyümesindeki şehvettenKurudu, gitti!