Yalnızlığımı büyütür kalabalıkGökdelen'in gölgesine sinerKaranfıl Sokak kalınlaşıryoksul kadın çocuklarıylaçöplerin üzerine konargözleri cam kırıklarısevgilim gelir yalnızlığım büyürçocukken gökkuşağına düştüğümgökyüzü gelir kirli güvercinleriyle. Kimin öznesiydi mevsimlerişkence öyküleri kimindiayrılığın sesi miydi adımnlarımnsuyu bekleyen uçurum mukanatlandım yalnızlığımla son mevsimeiçimde bir kedi yavrusu. Dize Dergisi Şubat 2000 sayısı

Korkuyorum şiirin göğüslerini emerken. Mavisi silindi gökyüzünün ırmağın ötesindehızlı adımlarla el sallayamadım dudaklarınaseni bıraktığım kente kızıyorum şimdiay ışığında yürüyemediğimiz kale kapılarına. Sahne:korkuyorum göğüslerini emerken şiirin. İmgeler duyun terk ediyorum kentiyaratmak için en büyük kalabalığımenekşe çoğaltıyorum martı seslerindeyeniden maviye boyuyorum göğü. Sahne:göğüslerini emerken şiirin korkuyorum. İçiyor…

Hep merak ederimNasıl sevişir kardelen çiçeğiyle karVe kar damara nasıl akar,Uzatıp başını ak yorgandanNasıl sessizce ortaya çıkar?Oysa geldi de denemezŞenlikleriyle bahar. Benim bildiğim baharÇiğdemle başlar,Bu işte belli kiBaşka bir iş var.

1955'te Ankara'da doğdu. Hacettepe Üniversitesi Kütüphanecilik Bölümü mezun oldu. Bir süre ODTÜ Felsefe bölümünde mastera yaptı. Yurt içi ve yurt dışı geziler yaptı, Avrupa ülkelerini gezdi. Kalabalıklardan ve büyük kentlerden usandı ve Gökçeada'ya yerleşti. Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Gökçeada Meslek Yüksek Okulu'nda Türk Dili dersine…

Kaçamak bakışlarımız dokunurdu birbirinesuçlu suçlu yürürdükgülmeyi konduramadan dudaklarımızaacılarla delik deşikbir olgunluk izlerdi gölgelerimiziyağmur ıslatırken kaçak evikimsesizliğimiz ayrı ayrıydı. Aslında yakamıza yapışmasaydı aşksahtekarlar cennetinde çakışmasaydı yollarımızsen ve benpekala kandırabilirdik kendimizimutluluk oynayarak ayrı ayrıyasiçimizde uzun yolculuğa çıkmış olurduve bitmemiş olurdu takas.

Ay ışığı kutsal sevgilimFısıltıların yumuşak topraktaAyak izlerime doluyorSen de terkedip gitmeSularla oynaşmayaDoğur beni ışığınlaLekeli yüzüneBulaşmış gibi yeni bir izŞarkımızı çalıyor dağlarHaydi dans edelim özlemleÇakışsın bedenlerimizdeki gizMırıl mırıl büyüsün başaklarBarış içinde çoğalsın sevgimiz.

Sevgi öldü duydunuz muSevgi öldü insanla sevişirkenEn önemlisiydi aykırı düşlerdenTozlarını silkeliyordu güneşHer kayan şiirin ardındanÇocukların kışkırttığı sendikalı işçi arılarÇiçekleri solluyordu tutsak gündeGömleğinden pul pul türküler dökülenBir çocuk koşturdu haberiKaldırıp taa uzaklara hatta sonsuzaİnsansız=düşmansız yerlere attı isminiÇınladı derin uçurumlar dağlarSevgi öldü, öldü sevgi.

Gün ışığından güzel kadınrenklerin koynundaçiçeklenmiş duruyorsun terasta,kızıl saçlarını sallıyorçapkınbakışlarınHırsız gözleri yakalayan karanlıksana sessizce dokunuyorçitle çevirdiğin bahçende,Adonis buyıllardır beklediğin ışıkyitik sandığın ülkeve ezberlediğin koku,aryalarla parlayan ayçıplaklığına vuruyor leke. Bir yudum daha al kadehindenalevlensin kanınpapatyalar gibi bir aklaşsınbir sararsın yüzünsar bıraksar bırakavuçların ıslanarak,kasıklarındaki yükü koparıp atgece yorulsun…

Sokul yanıma, çığlıklar dolarken kentin sokaklarına yirmidört ayar yankılar düşer dağlardan. Üşürüm kar giyinmiş ağaçlar gibi sımsıkı tut ellerimi ki, bir kır çiçeği korkusuzluğuna ulaşayım. Tuz ekmek ve şarap kadar kutsal, okunması düşlenen bir kitabın el değmemiş koyakları kadar gizemli, sevdaya ait ne varsa içimde…