Bir zamanlar,bir bebek annesinin karnında dünyaya gelmeyi bekliyordu.
Son aylar ve günler de geçti.Bebek,doğmasına bir gün kala Yaratıcısına merakla seslendi:
Allahım,yarın beni yeryüzüne göndereceğini söylüyorlar.
Peki ama ben böyle küçücük ve güçsüzken orada nasıl yapacağım.
Yaratıcısı hikmet diliyle ona şöyle cevap verdi:
Sayısız meleklerimin içinden birisini senin için seçtim.
Şimdi orada seni bekliyor ve gittiğinde sana o kol kanat gerecek.
Peki Allah?ım söyler misin,burada gülümsemekten ve Sana şükür şarkıları söylemekten başka bir şey yapmıyorum.
Benim için bunlar mutlu olmaya yetiyor da artıyor.Orada ne yapacağım.
Senin meleğin sana her gün şarkılar söyleyecek ve sana gülümseyecek.
Sen de meleğinin sevgisini,şefkatini hissedeceksin ve mutlu olacaksın.
Peki,insanlar benimle konuştuklarında,dillerini bilmediğim halde onları nasıl anlayabileceğim.
Senin meleğin duyacağın en güzel ve en tatlı kelimeleri sabır ve şefkatle sana söyleyecek ve nasıl konuşacağını da sana öğretecek.
Peki seninle konuşmak istediğim de ne yapacağım.
Meleğin,ellerini Bana doğru nasıl açacağını ve nasıl dua edeceğini de öğretecek sana.
Duydum ki,yeryüzünde kötü insanlar varmış,beni onlardan kim koruyacak.
Meleğin sana hep benden bahsedecek ve bana giden yolu sana öğretecek.Böylece tehlikelerden de korunmuş olacaksın.
O sırada , semayı huzur kaplamıştı , ama yeryüzünden gelen sesler de duyulabiliyordu.
Gözlerini yeryüzüne açmasına dakikalar kalan bebek telaşla sordu:
Allah?ım!Şimdi gitmek üzereyim,lütfen bana meleğimin ismini söyler misin.
Yaratıcısı ona şefkatle cevap verdi:
Meleğinin isminin önemi yok. Sen ona sadece anneciğim diyeceksin.