08.01.2014 / 00:00

Gençlikte başımızda kavak yelleri eserken, yeni bir yaşa girmeyi ne çok isterdik. Bir yaş büyüdükçe dudaklarımızdan dökülen sözler hep sevda türküleri olurdu.

Hani derler ya :”hayat su gibi akıyor” diye. Dudaklarımızdan dökülen sevda türkülerin yerini şimdilerde başka türküler aldı. Yaşam, kırlangıçlar gibi yer değiştiriyor. Merdivenin basamaklarından inerken bakışlar da sonbaharın hüznü var.

Kimi zaman babamı, kimi zaman can dostum Çiçek Şener'i, Neşe'yi, kimi zaman Erdoğan Erdem'i, Zeynel Gülle…bu dostlarımın arasına katılan Ali Alpaslan'ı , anımsayarak geçiyor aylar,yıllar.

Bu akşam ,elimde genç ölülerin fotoğrafları albümün sayfaları içersinde. Gezi olaylarında ölen fidanlar, şehitlerimiz ve şiddete maruz kalıpta öldürülen kadınlarımız… Gözyaşlarım içime akıyor. Canım yanıyor bir kez daha.

Cemal Süreya'nın dizeleri sağımda solumda:
Gülün tam ortasında ağlıyorum
Her akşam sokak ortasında öldükçe
Önümü arkamı bilmiyorum
Azaldığını duyup duyup karanlıkta
Beni ayakta tutan gözlerinin.”

Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki. Paylaşımlar yok olmuş. Yolsuzluklar-başını alıp gitmiş. Gökyüzünün maviliğini çoktan unuttuk. Fazıl Hüsnü Dağlarca ne diyor:

Bir çocuk kadar güzel olur
Başını göğe kaldıran.”
Başımı göğe kaldırdığımda bir güvercinin uçuşunu göremiyorum artık. Gökyüzüne yazılan barış sözcüğü silinmiş. Martılar da yok. Sevdiklerim yok.
Yolunu yitirmiş bir anne ile çocuk, yürüyorlar .Çocuk ağlayarak annesine sesleniyor:
Anne yine olur mu?
Anne neden bunca silah?
Anne hiçlik ne demek?
Anne ölüm ne demek?
Anne biz ne yaptık da bunları hak ettik.
Ölüm girmiş çocuğun gözlerine. Bir tarafta şarkılar çoğalırken, diğer tarafta bakışlar ölümlü.
Çocuk bir kez daha soruyor annesine: Ölüm ne? Uzun bir sessizlikten sonra kadının bakışları derinleşirken, Ataol Behramoğlu'nun dizelerine sığınıyorum:

Günümüzde insan olmanın
Çok ağır bedeli var
Ya parçası olacaksın alçaklığın
Ya seni parçalarlar
Oysa insan olmak
Çoğalabilmektir başkalarıyla
İnsansın, birinin canı yanarken
Senin de canın yanıyorsa…